Rote Blume – Arghavan‎

Sehr geehrte Damen und Herren,

Schon Sadi ein Alt-Persischer-Dichter sagte:

„Alle Menschen sind Teile eines Ganzen. Wenn einer der Teile verletzt wird, leiden alle Teile darunter.“

Wer zu den aktuellen Geschehnissen im Iran schweigt, macht sich mit schuldig. Ich kann und will nicht still bleiben.

Wir Künstler und Schriftsteller sollten unsere Solidarität und Unterstützung für die Menschen im Iran, die täglich immer wieder für Freiheit und Demokratie eintreten, bekunden.

Da jeder einzelne Mensch ein Teil des Ganzen – ein Teil der Menschheit ist, sollte jeder auch seinen Teil zum Wohle dieser Menschheit beitragen, auch wenn die Unterstützung sich oft nur auf einen moralischen Beistand beschränken muss.

Wenigstens diesen Beistand sollten wir den jetzt immer wieder aufs Neue verletzten Teilen unseres Ganzen gewähren.

Das folgende Gedicht widme ich allen Menschen im Iran, die jetzt für Freiheit und gegen Diktatur aufstehen, besonders Neda, der jungen Studentin, deren Tod zum Symbol des Widerstands gegen die Unterdrückung geworden ist.




Rote Blume – Arghavan

Mein Geist ist voller Sorge – mein Körper voller Angst,mein Herz voller Trauer.
Ich bedecke Deinen Hals – mit Sternenküssen,
er ist rot, rot wie der Mohn – rot wie die Blume Arghavan.
Doch die Blume, sie verwelkt – in der Gasse durch die sie floh

Weih! Weih! Arghavanam, meine Arghavan

Meine Arghavan schreit – schreit nach Frieden,
ihr Schrei ist so weit – so weit, wie die Wüste
Tropfen für Tropfen wächst unser Mut – unser Zusammenhalt,
und man hört die Stimme Arghavans – die Stimme die ruft:

Hört, hört uns!
Wir wollen nicht Gewalt – wir wollen nicht zerstören,
doch Götzen und falsche Propheten – sie wollen wir stürzen
Wir gehen – gehen in einer Reihe,
wir haben die gleichen Stimmen – wir atmen gemeinsam,
wir gehen – gehen Hand in Hand,
gehen in einer Reihe – gemeinsam


Oh, die Nächte – wie waren sie schwer,
die Sterne des Schlafes – der Sand der Müdigkeit,
er erreichte nicht meine Augen

In einer Nacht – da träumte ich,
träumte ich wäre bei Arghavan – liefe in der ersten Reihe,
träumte aus meinen Händen – da wob sich ein Netz,
ein Netz zum Schutze – zum Schutze Arghavans

Dann schuf ich eine Brücke – mit Seilen aus meinen Fingern,
eine Brücke für die Menschen, für die geschundenen Menschen meiner Heimat,
die sie in die Freiheit führt


Meine Füße sie eilen,
eilen mit großen Schritten – auf dem Weg zur Freiheit

Oh, Arghavan – meine rote Blume,
Du hast vor Dir – noch einen langen Weg,
Oh, Arghavan – meine rote Blume,
Du trägst im Herzen – ein Meer voll der Liebe

Und meine Füße sie eilen,
eilen mit großen Schritten,
eilen voran und ich rufe:

Weih! Weih! Arghavanam, meine Arghavan

Der Weg, er ist lang – so lang wie die Welt,
bis die neuen Herzen – bis sie wild klopfend erstrahlen,
die duftenden Rosen – die Liebe bringen

Weih! Weih! Arghavanam, meine Arghavan

Einen Ozean voller Liebe – den trugst Du in Deinem Herzen,
durch alle Straßen fliegen sie nun – die jungen Tauben der Freiheit,
fliegen von Stadt zu Stadt,
rufen nach Gerechtigkeit – rufen nach Frieden

Weih! Weih! Arghavanam, meine Arghavan

Auch wir hier – wir ziehen schweigend,
schweigend zur Ruine der Gedächtniskirche,
auch wir hier – wir stellen des Nachts unsere Kerzen unter den Baum der Freiheit,
wir versprechen mit unseren Sonnenblumen,
dass auch in unserer Heimat die Freiheit – die Freiheit bald kommt

Weih! Weih! Arghavanam, meine Arghavan

Oh, Arghavan du trugst die Faust der Freiheit in Dir!


Shahla Aghapour
shahla@aghapour.de

http://www.jokers.de/1/poem.print/unser-land.html?id=9507

ترسیم چهار لاله

ترسیم چهار لاله

1
ترسیم چهارلاله
درشهرفراموش شده

واژه ی آدم
آویزان به صلیب آتش
می سوزند اندیشه ها

هرآدم کتابی می شود
خاکسترها را پنهان کنیم

آیاکسی زندگی لاله
شهرآشوب راخوانده ست

لاله ها لاله ها
لاله لر لاله لر


2
فضای ارتش سرخ
درساختمانی سربی

سرود چگی
و گوارای جوانی

بالهای شبم می کشیدند
چهار ماه بدوش

پرچم سفید به تن
لاله با من میرقصید
لاله ها لاله ها
لاله لر لاله لر

3
افزایش چروکهای زمین
برهم درهم
خرطومی می شوند
از هستی لاله ها

خاطرات ِ برباد رفته
جرعه ا ی ازآواز خاک
دردهان اسب
شیهه ی تکرار ِ نیازهاست

لاله ها لاله ها
لاله لر لاله لر

4
شهرزاد را خواب دیده ام
لاله ی ِقصه گوی
به گوش ماهیان خیا ل
کتاب پروازانسان بخوان

پاهایم روی ابرها
تمرین ایستادگی می کنند
روزگارم زمینی ست آفتابی

لاله ها لاله ها
لاله لر لاله لر

شهلا آقاپور
یونی
2009
http://www.perslit.com/ShahlaAghapour.html
http://shahlaaghapour.blogspot.com/
http://www.aghapour.de/

--------------------------------------------------------------
لاله لر در زبان آذری به معنی لاله ها و نیز نام ترانه ای ست.

سه حادثه شهر

سه حادثه شهر
1
نگارخانه شهر
عبور صحنه های هنر معاصر
شصت رنگ
هنوز
در کوچه های ذهن
جولان می داد

آفتاب ساعت پنج
بعدازظهراردیبهشت
برکتیبه ی طلایی
" فریدریش دراکه"
روی زمین پنج بارحک می شد

همهمه ی بازی
کودکان ترکِ آلمانی
پرتاب توپشان بسوی
مجسمه ی" زیگه اِس زویله "
تابش حرارت چند فرهنگی
بود
زیرِ نامِ "ویکتوریا "
مرد ی اصلاح طلب
به جستجوی نوری درتاریکی
پر سید شما ایرانی هستید
این اعلامیه انتخابات ست
صلاح است که بخوانید
جنگ بر سر ِ قدرت
این روزها بازارش داغ ست

پنچ بار صدا ی کوبش ناقوس تکانم داد
صدای جنگ
درگوش دموکراسی پیچید
آه مردم چه می کشند

هنوز ذهنم در خطوط
شصت ترسیم ِهنرِِ ِ شصت ساله آلمان
تاب می خورد
انگارسکوت ویکتوریا
حرفهای ناگفته داشت

2
آفتاب ساعت هفت
بعداز ظهراردیبهشت
نقش گل سوسن
" تیاتروم" خیابان تبعید
و" ژرژ فد و"
در دستهای سوسن
غروب می کرد
تماشای شکو فه ها
در شکفتن معنا داشت
کجایید تماشاگران مهاجر
هنر بازی چهار نقش
در چهار زاویه ی چشم
کاشته می شد
سالن نمایش پر نبود
اما پرجلا به اندازه ی
تن ستاره ها
نرم وُ گیرا


3
مهتاب ِ ساعت نه شب
بر چهره شاعر می تابید
برما چه می گذشت
کلاهمان را حتی از
سر خودمان برنداشته
می گذاشتیم

راستی ما تبعیدیها
چه ساده ایم
هرکسی در کافه حافظ
حرف خود پرتاب می کرد
هدیه موسیقی سوسن
به باغ بالابان ومهماننوازی او
در ادامه رقص" پرنسیپ ها"
مرد ی که در بازی تاجران سیاست
یقل و دوقل بازی می کرد
دنبال همبازی می گشت
می دانید آقای بازیگر
بازیها ی پشت پرده
وسوسه ام نمی کنند
این ضیافت بزک ها
کشمکش زوال انسان
لکه در حافظه ی تاریخ ست

سر بر زانو می نهم
و می اندیشم
به عکس فوری
موزه مارتین گروپیوس ...

شهلا آقاپور
2009 مای


Johann Friedrich Drake
Heinrich Strack
یوهانفریدریش دراکه : متولد1805 در بادپیرموند ومتوفی 1882 برلین.،هنرمند و مجسمه ساز آلمانی که مجسمه

ویکتوریا ( زیگه اِس زویله) را با نقشه و معماری هاینریش ستراک 1805-1880ساخته است
Siegessäule
مجسمه ی" زیگه اِس زویله ": این مجسمه دربرلین منطقه تیرگارتن واقع شده است که نشان پیروزی در جنگ

1864آلمان و دانمارک بوده است .
ویکتوریا: نام خدای پیروزی در یونان قدیم
Viktoria

تیاتروم: " تاترمن به زبان ترکی" سالن نمایش در برلین که انجمن گروه ئتاتر ترکها ی برلین سال 1983پایه

گذاری کردند که در منطقه کرویسبرگ واقع است
Tiyatrom
سوسن .ف: کارگردان،بازیگرو مترجم
ژرژ فدو : لئون ژول ماری نمایشنامه نویش فرانسوی متولد 1862 ومتوفی 1921معروف به ژرژ فدو نویسنده

ایستکه بیش ازشصت اثر در گونه کمدی هجو دارد.

مارتین گروپیوس :
Martin Carl Philipp Gropius
1824-1880
آرشیتکت آلمانی که معماری ساختمان موزه مارتین- گروپیوس-
باو واقع در برلین منطقه کریسبرگ واقع شده است
در این موزه نمایشگا ههای مختلفی به نمایش گذاشته می شود
که هم اکنون نمایشگاه 60 سال 60 اثر هنری از هنرمندان آلمان 2009 ار ماه می تا یونی ادامه دارد.
Martin-Gropius-Bau

رنگ آمیزی روزها

رنگ آمیزی روزها

1
خوشه ها ی آفتاب
مرا به حس زنانگی ام می کشند
این روزها چه بیقرارم

2
می شوند دیگران آینه ام
می بینم رویش تو در خویش
بزن قلم مو
برنگ سرخ روزهایم را


3
اثر می گذارند روزها
می آویزند به موهایم
مروارید سبز
شکوفه ها می رسند
همین روزها

4
بلبل از شیرپستانم شدمست
آوازش سرخوش می کند ترا

بخوان ترانه ی سپید
به رنگ روز


5
بالای درختی
قامت تو خانه کرده
عشق مینوشد
از خاک آب روزانه


6
روزبازی عشق
می نویسم روی تنت
با ناخن صورتی
دوستت دارم
بوسه فراموش نشود


7
چشمان عسلی
لبهای شهد داغ
صدا و بوی دلبر
باز کن عطر آغوشت
امروزم طاقتی نیست


شهلا آقاپور
2009 مای

شش چامه

شش چامه

1
سر نوشت جاری
آغوشم باز
پاها یم می دوند
بر پیشانی ام بنویس: عریان

2

امروزم آفتابی ست پر نور
بگذار جمع شان کنم
برای شبها یت

3

از گوش و چشم
مرا قضاوت می کنی
کجاست آن خرد خودآگاه

4

آنقدر دوستت دارم
که پروازت را با اشک شوق
بدرقه می کنم

5

با ابر تو می رقصید
دامن گیجم
به خیال سفر بادبادکها
هر دو در آسمان
جا ماندیم

6
ماه به دست
ستاره به چشم
خنده ی پروانه ها دردل
آینه ام گفت : وای تو عاشقی

بغض ملانکولی

‏بغض ملانکولی

امشب سیصد وشصت و پنچ ماه
به موهایم چسبانده ام
بتماشای پنج هرم آتش
می نگارم ستاره ی سبز
جوانه ی حسرت
برپوست آسمان

یادگاری بنام تو
و تو- ها ی دوست

امشب حضورمهتاب درمن
سپیدگون پراست
و ستاره ای روی زمین بی قرار
که آرامی نیست دلم را
حسی نیلگون از تو با من ست
حس می کنم کسی صدا می زند
آن کس کودکی ست بی کس
آن کس زنی ست در خیابان سقوط
آن کس مردی ست در زندان نگون
به انتظار ی ابهامگون

امشب سیصد وشصت و پنچ شکایت
نوشته ام بر پیشانی زندگی
بتماشای سیصد وشصت و پنچ گزارش جهان
محبوس لابلای شیشه ی زمان
گره میزنم کاریسمای اوبا ما در پراگ
با سروده ای بنام رابین هود

امشب سیصد وشصت و پنچ بغض ملانکولی
درگلویم انباشته شده است
و نقاشی غروب کاسپار داوید را
به مو هایم نارنجگون می بافم
آه یاران
آنجا اسیر ند..

شهلا آقاپور
آپریل ‏2009‏‏